پایان عمر مفید ساختمان سبب ایجاد جریانی از مواد مورد استفاده می‌گردد که می‌توان آن‌ها را برای ساختمان جدید فرآوری نمود. انتخاب مواد برای بازیافت و استفاده مجدد نباید در پایان طول عمر ساختمان صورت گیرد بلکه باید در مرحله طراحی انجام گیرد. معماران و طراحان کل چرخه حیاتی ساختمان را به خاطر می‌سپارند و مواد ساختمانی را بر مبنای ظرفیت آن‌ها انتخاب می‌نمایند تا بتوانند از آن‌ها مجدداً پس از استفاده از ساختمان در اهداف مورد نظر استفاده کرد.

یک رویکرد جریان افزایشی برای تخریب را می‌توان در ساختمان‌ها در فرایند طراحی استفاده نمود. این مورد گرایش موجود در معماری پایدار می‌باشد. اغلب روش‌های ساختمانی ساده با مواد بادوام و درجه بالا ترکیب می‌شوند که به بهترین نحوی برای ساختمان‌های DFE استفاده می‌شود.

جداسازی لایه‌های گوناگون زیرساخت‌های ساختمانی و ایجاد قابلیت مشاهده در آن‌ها به طور معنی داری سبب ساده‌سازی تخریب آن‌ها می‌گردد. ایجاد اجزاء درون سیستم‌های قابل جداسازی سبب می‌شود که بتوان مواد گوناگون به شکل کارآمدی جدا ساخت. این مورد با استفاده از عوامل تثبیت کننده مکانیکی قابل انجام است که از آن جمله می‌توان به توپی‌ها و قسمت‌های اتصالی اشاره نمود که اجازه می‌دهد دسترسی فیزیکی به مواد سخت‌کننده یکی دیگر از جنبه‌های مورد نیاز این طراحی گردد.

همچنین نکته حائزاهمیت استفاده از مواد استاندارد و سازماندهی آن‌ها در حالت باثبات در پروژه می‌باشد. برخی از روش‌های ساختاری مرسوم مواد به سختی قابل تخریب بوده و هنگامی می‌توان از این مورد اجتناب نمود که ساختمان طراحی می‌گردد. استفاده از میخ‌ها و مواد چسبنده به طور معنی داری سبب کند شدن فرایند تخریب شده و نمی‌توان از مواد تخریبی استفاده کرد.

اجتناب از استفاده از مواد خطرناک در محیط طبیعی و همچنین عدم استفاده از مواد غیرقابل تجدید اهمیت زیادی دارد. استفاده از رده‌های مواد ترکیبی سبب می‌شود فرایند تشخیص قطعات گوناگون برای فروش مجدد مشکل گردد. تخریب اهمیت زیادی در انتهای طول عمر ساختمان دارد. ساختمان‌هایی که با به خاطر داشتن فرایند تخریب طراحی شده‌اند، اغلب به سادگی قابل حفاظت بوده و برای کاربردهای جدید مناسب هستند.

صرفه جویی در فضای داخلی برای پاسخگویی به نیازهای جدید تضمین می‌کند که ساختمان‌های جدید تأثیرات زیست محیطی محدودی دارند. یک عامل حائزاهمیت دیگر، ساختمان واحد می‌باشد که از آن جمله می‌توان به پروژه هپیتاد ۶۷ در مونترئال کانادا اشاره نمود. این مورد یک ساختمان مسکونی تشکیل شده از بخش‌های کارکردی و جداگانه می‌باشد که به اشکال گوناگون در کنار یکدیگر قرار می‌گیرد. هنگامی که افراد داخل یا خارج می‌شوند، واحدها را می‌توان در صورت نیاز مجدداً طبقه‌بندی نمود.