ارتباط تخریب ساختمان و پایداری محیط زیست
تخریب ارتباط عمده با پایداری زیست محیطی دارد. به علاوه ایجاد یک چرخه حیاتی جدید برای مواد، تخریب ساختمان‌ها به کاهش نیاز به استفاده از منابع جدید کمک می‌کند. این مورد می‌توان به کاهش انرژی و پراکنش حاصل از اصلاح و تولید مواد جدید بیانجامد. از آنجا که تخریب اغلب در سطح صورت می‌گیرد و به صورت درون جا انجام می‌گیرد. انرژی و پراکنش نیز در جابجایی مواد صرفه جویی می‌شود. تخریب به صورت بالقوه می‌تواند از جوامع با تامین مشاغل محلی و ساختمان‌های تجدید شده حمایت نماید. تخریب معمولاً با استفاده از ۳ تا ۶ کارگر برای هر یک نفر که در مشاغل تخریب صورت می‌گیرد، انجام می‌پذیرد. به علاوه مواد دور ریز جامد حاصل از فرایند تخریب مرسوم از محل دور می‌شوند. این مورد منافع عمده ای دارد زیرا ساخت و تخریب و مواد دور ریز حاصل از آنها تقریباً ۲۰٪ جریان دفع مواد جامد را به خود اختصاص می‌دهند.
تخریب ساختمان
تخریب ساختمان، شامل تخریب انتخابی اجزای ساختمان به ویژه برای بازیافت و مدیریت مواد دفعی است. این مورد با تخریب متفاوت است که در آن یک محل خاص با شدیدترین روش‌ها به طور کلی از ساختمان‌ها پاکسازی می‌شود. تخریب به عنوان ساخت معکوس خوانده می‌شود. فرایند تخریب ساختمان‌ها به عنوان یک فعالیت قدیمی مطرح است که حوزه علمی در حال توسعه روش پایدار و سبز ساختمان ارتباط دارد. ساختمان‌ها همانند هر چیز دیگر چرخه حیاتی دارند. تخریب ساختمان بر استفاده از مواد به کار رفته در ساخت ساختمان در شرایطی مربوط است که دیگر نمی‌توان از ساختمان استفاده نمود.
هنگامی که ساختمان به پایان عمر مفید خود می‌رسد معمولاً تخریب شده و در برخی از قسمت‌ها نگاه داشته می‌شود. انفجارهای ساختمانی یا تخریب دیواره‌ها برخی از انواع سبک‌های تخریب هستند که نسبتاً ارزان قیمت بوده و روش پاکسازی محل برای ساختمان‌های ایجاد کرده و فراهم می‌سازند. از سویی دیگر این روش‌ها مقادیر زیادی مواد دفعی را ایجاد می‌نمایند. اجزا در ساختمان‌های جدید هنوز هم ممکن است ارزشمند باشند و برخی مواقع ارزشمند‌تر از زمان ساخت ساختمان هستند. تخریب به ویژه برای برداشت آن چیزی است که معمولاً تحت عنوان مواد دفعی خوانده می‌شود و می‌توان از آنها به عنوان مواد ساختمانی استفاده کرد.
